Bir ormanda iki kişi ağaç kesiyormuş.
Birinci adam sabahları erkenden kalkıyor, ağaç kesmeye başlıyormuş. Bir ağaç devrilirken hemen diğerine geçiyormuş. Gün boyu ne dinleniyor ne öğle yemeği için kendine vakit ayırıyormuş. Akşamları da arkadaşından bir kaç saat sonra ağaç kesmeyi bırakıyormuş. İkinci adam ise arada bir dinleniyor ve hava kararmaya başladığında eve dönüyormuş. Bir hafta boyunca bu tempoda çalıştıktan sonra ne kadar ağaç kestiklerini saymaya başlamışlar.
Sonuç: İkinci adam çok daha fazla ağaç kesmiş. Birinci adam öfkelenmiş: “Bu nasıl olabilir? Ben daha çok çalıştım. Senden daha erken ise başladım, senden daha geç bitirdim. Ama sen daha fazla ağaç kestin. Bu işin sırrı ne?”
İkinci adam yüzünde tebessümle yanıt vermiş:
“Ortada bir sır yok.. Sen durmaksızın çalışırken, ben arada bir dinlenip baltamı biliyordum. Keskin baltayla, daha az çabayla daha çok ağaç kesilir.
Çok çalışmak ve neredeyse dinlenmeden çalışmak günümüzde bir marifet sayılıyor dostlar…
Oysa “Kendimizi geliştirmek, baltamızı bilemektir. Bazen hepimizin yaptığı yanlış, dinlenmeden, kesintisiz çalışarak daha başarılı olacağımızı düşünmemiz.
Yenilenmemizin, yeniden yaratabilmemizin en iyi yolu, içinde bulunduğunuz durumdan kendimizi çıkartabilmek, biraz ara verebilmek ve tekrardan yaptığımız iş, görev her ne ise geri dönebilmektir. Kendimize zaman ayırıp, yaşamımızı objektif bir bakışla gözden geçirmektir. Zayıf bulduğumuz alanlarımızı geliştirmek için çaba göstermektir.
Bizler baltamızı bilediğimizde daha verimli, daha dingin olabilir ve farklı bakış açıları geliştirebiliriz. Bireysel ve iş yaşamımızda başarılı, mutlu ve doyumlu olmak istiyorsak, baltamızı bilemek için kendimize zaman ayırmalıyız.
Alıntı