Sevmek Yetmez

Evliliğimin ilk yıllarında anne babaları hep eleştirirdim. Söz dinlemeyen, şımartılmış çocuklar, dağınık evler, bakımsız anneler. Nasıl yaşayabiliyorlardı böyle bir hayatı, anlamıyordum.

Eşimle birbirimize söz verdik. Biz diğer ebeveynler gibi olmayacaktık. Çocuklarımızı çok sevecektik. Bununla birlikte çocuklarımız sorumluluklarının farkında, kendi kendine yeten bireyler olacaktı.

Nihayet bizim de çocuklarımız oldu. Önce kızımız Elif, iki yıl geçmeden de oğlumuz Aybars dünyaya geldi. Ve biz ne kadar da büyük laflar ettiğimizi böylece anlamaya başladık.

Eleştirdiğim her davranışı kendimde, eşimde ve çocuklarımda görmeye başladım. Ev hep dağınıktı, çocuklarım beni dinlemiyordu, ben ise onların arkasını toplamaktan bitik vaziyetteydim.

Yemeklerini yemediklerinde, birbirleriyle kavga ettiklerinde, oyuncaklarını toplamadıklarında, ortalığı batırdıklarında, söylediklerimi umursamadıklarında çileden çıkıyordum.

Bir öğretmen olarak öğrencilerime bir kere bile bağırmamıştım. Ama bir anne olarak sürekli kendimi çocuklarıma kızarken, bağırırken yakalıyordum.
Böylesi sözleri bırakın çocuklarıma, herhangi bir insana söyleyebileceğim aklımın ucundan bile geçmezdi.

Bu durum üzüntümün artmasına sebebiyet veriyordu. Öz güvenim yerle bir olmuştu. İyi bir anne miydim, kötü bir insan mıydım, neler oluyordu böyle!
Mevcut durumu zor da olsa kabullenmeye ve kaderime razı olmaya başlamıştım ki muhteşem bir şey oldu.

Her şey, bu kapanma döneminde okuduğum bir kitapta anlatılanları uygulamaya başlamamızla değişti.

Kitapta anlatılanların hepsi yaşanmış olaylardan alınmaydı. Yazanları defalarca biz de yaşamıştık. Sanki bizim evi anlatıyordu. Eminim her aile aynı şeyleri yaşıyordu.
Kitap hatalarımızı hızla görmemizi sağladı. Ve hemen sonuç almaya başladık. Meğer kullandığımız dil ne kadar önemliymiş. Sadece kullandığımız kelimeler değişti ve her şey olumlu anlamda değişti.

Anne, baba ve bir eş olmanın tadına asıl şimdi varmaya başladık. Ve çocuklarımızın kendi kendine yeten bireyler haline geldiğini görmek harika bir duygu. Çocuklarımız ise eskisinden de mutlu.

Rapor Et

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir